Een rugzak vol met een project. Daar heb ik over lopen peinzen de afgelopen tijd.
Het begon allemaal met het feit dat ik al een tijdje meer vrijheid wilde voelen om gekke uitstapjes te maken met beeldhouwen. Het gevoel van vrijheid om te experimenteren was ik even kwijt. Dus daar zocht ik al een tijdje naar. Mijn kleine houten sculptuurtjes (Silhouette en On top) zijn daar ook door ontstaan als uitstapje. Maar daartegenover staat dat ik wel graag iets moois wil meegeven aan mensen om mij heen, dus dat ik de lat voor mezelf meteen hoog leg, ook bij experimenteren.
Vervolgens kwamen onze vakantieplannen in beeld: hiken in de Dolomieten. Ik heb nu ruim een maand de tijd om te oefenen met lopen en liefst met volle rugzak. Alleen vind ik het stom om met loos gewicht in mijn rugzak te lopen, alleen om te trainen. Dus ben ik op zoek gegaan naar een project (met gewicht) voor in mijn rugzak. Iets wat ik ergens achter kan laten, gewoon om een glimlach te ontlokken. Zelf kon ik niet meer verzinnen dan de stenen , die ik niet kan gebruiken om te beeldhouwen, beschilderen, meesjouwen en ergens mooi neerleggen….dat was hem niet. Samen met Jeroen en Miek kwam ik op het idee om sculptuurzand mee te slepen. Hoewel mijn laatste zandsculptuur heb ik gecreëerd in 2007: een racewagen voor mijn toen nog kleine zoontje….
Zand halen maar! De hele familie is ingeschakeld. Oma rijdt en mijn zonen zijn mee om te scheppen en te sjouwen. We hebben er nu al lol in om 150kg zand in zakken te stoppen. Het blijkt ook in alle gaatjes van je mobieltje te kruipen, dat zand. Dit betekent dat ik echt ga doorzetten! Sculptuurzand is hoekig zand dat ook bij regen gewoon in de goede vorm blijft. Ik ben benieuwd hoe lang mijn beelden zullen blijven staan en of ik leuke reacties krijg.
