Ik heb besloten gewoon op pad te gaan en nieuwe zwerfkunstvormen te experimenten. Dat is dus makkelijker gezegd dan gedaan! Ik word steeds tegengehouden door allerlei blokkerende gedachten. Ten eerste wil ik gewoon op pad gaan, daar geniet ik van, zonder plan. Maar daar gaat het dus meteen al mis. Ik wil wel op pad, maar het gemakkelijker dat iemand gezellig met me mee gaat, dan ga ik tenminste. Daardoor kom ik op het tweede probleem: door het succes van afgelopen jaar durf ik bijna niet meer te experimenteren, het moet gewoon weer mooi worden. Als iemand op mijn vingers kijkt voelt dat nog sterker zo en ik wil gewoon lekker aanklooien en zien wat er ontstaat.
Daarom begin ik nu toch maar met zwerfkunst speciaal voor Miek, een lieve vriendin die me vorig jaar heeft geïnspireerd en nu gaat emigreren naar Zweden. Daar gaat ie dan, ik pak allerlei natuurlijke materialen, krijtverf en stenen beeldjes die ik erbij vind passen, en voeg alles samen. Niemand die me ziet zo achter de heg in de tuin, haha, zwerftuinkunst.
Er ontstaat een soort cirkel die inzoomt op Miek. Bloedheet heb ik het in de zon, maar ik ga er helemaal in op. Ik sta inmiddels in mijn onderbroek want mijn tuinbroek is te heet, niemand die me hier kan zien, hoop ik... .Heerlijk is dit! Ik doe het toch maar. Een roodborstje pikt naar een beestje vlak bij “lief”. Het is helemaal niet schuw. Af en toe duw ik een saboterende gedachte aan de kant, die me zegt dat dit een kleuterwerkje is. Ik voel dit op dit moment voor haar, dus verkeerd kan het niet zijn.
