Wat is het lang geleden dat ik iets heb geschreven voor mijn website en blog! Vreemd, omdat ik het toch echt leuk vind om mijn gedachten en avonturen op te schrijven. Deze door Corona opgelegde stop in mogelijke afspraken en activiteiten, geeft me rust van het altijd maar ”moeten”. Twee inzichten sturen me nu een nieuwe weg in. Ten eerste, krijg ik opeens een herinnering van mijzelf als stoer meisje voor de geest, een beetje onhandig doordat ik zo snel aan het groeien ben, terwijl ik lekker aan het prutsen ben met mijn handen in een berg zand op het strand, en een flashback van het heerlijke gevoel van blubber dat ik tussen mijn vingers laat druipen tot een druipkasteel. Zonder verwachting zie ik wel wat het wordt. Zo gaat het trouwens ook als ik in een flow kom met beeldhouwen. Toch heb ik dan wel een verwachting van wat het gaat worden omdat ik weet wat ik mooi vind en daar naar toe zal werken. Ik wil dat fijne gevoel dat ik als kind had wel graag terug: zonder verwachting ergens aan prutsen. Daarnaast ben ik ,door al dat Corona gehoest, mijn longen meer gaan koesteren en steen bewerken is niet zo erg gezond voor je longen! Dus dat ga ik niet mijn hele leven blijven doen.
Daarom ben ik maar meteen begonnen om nieuwe dingen te leren en uit te proberen als kunstenaar, als bioloog en als dingenzoeker (net als Pippi Langkous). Pipi zei: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!” Haha, daar ben ik ook mee begonnen. Ik geniet eindelijk weer opnieuw van schrijven (dit blog), tekenen (zie eenvoudige tekening van mijn kleine ik met een berg zand), schilderen en beelden maken van allerlei gekke materialen.
Om maar met de deur in huis te vallen: een wassenbeeld maken en dat vervolgens als brons gieten, heb ik nog nooit gedaan. Dus daarom mag ik tot mijn grote geluk in Burkina Faso mijn eerste bronzen beeldje maken bij kunstenaar Abou https://abou-traore.org/ , een vriend van mijn neef die daar woont . Ik voelde me heel erg fijn in dit midden van Afrika. Heel goed geaard zonder enig gevoel van gehaastheid, een warm gevoel in mijn buik. Dat gevoel heb ik uitgedrukt in mijn experiment met was. In de Afrikaanse bloedhitte, ga ik samen met een aantal ondeugende jonge neefjes aan de slag. Ik voelde me zelf ook weer een kind. Ik smelt steeds een klompje was boven een smeulend kooltje. Daarmee vorm ik mijn beeldje op mijn dooie gemakje. Vervolgend gooien we onze creaties in een emmer koud water om te zorgen dat de vorm zo blijft. De volgende dag komen we terug, vissen ons werkje uit de emmer om er een laag klei op te plempen zodat de mal wordt gevormd (met een kleine opening aan de hoofdkant van mijn beeld). Die mal doet Abou de volgende dag in een houtvuurtje midden op straat en dan kunnen we de gesmolten was eruit gieten. Abou heeft ondertussen in een zelfgemaakte oven, die met een fietswiel wordt aangeblazen, brons gesmolten. Er komen groene vlammen af, waarvan de dampen volgens mij nog ongezonder is dan het fijnstof van steenhouwen….gelukkig is dit in de buitenlucht. Abou giet het brons in de mal en het wordt weer gekoeld in water. Nu nog even de mal eraf meppen, de randjes bijvijlen en klaar is kees!
Zo bijzonder. Daar zit ik dan! Lekker elegant, zou mijn moeder zeggen…
