Vandaag ga ik eindelijk weer op pad om een zandsculptuur te plaatsen. Door een blessure aan mijn achillespees loop ik zonder bepakking en sjouwt mijn lieve man een rugzak vol zand na wat gemopper omdat ik de rugzak niet goed heb ingepakt. Het is heerlijk weer, te warm voor een vest, dus die gaat meteen in de rugzak. In het Corversbos besluiten we dat mijn beeld best op een prominente plek mag staan zodat veel mensen er van kunnen genieten. Johan komt met het voorstel om het op de herdenkingsplek van Job te doen. Let’s do it!
Daar aangekomen is het plekje bezet: twee mensen picknicken in het zonnetje. Wij genieten daarom maar eerst even van de kaas en tomaten. We zitten in de zon midden bij een open veld in het bos met maisvelden eromheen. Er scharrelt een buizerd ietsje verderop in het gras. We kunnen niet zien of hij daar een prooi heeft of dat ie gewoon wormpjes zoekt.
Als ik daarna met veel lawaai het zand uit mijn emmer probeer te kloppen vliegt hij snel naar een boom aan de rand van het veld. Maar goed, dat zand wil dus niet uit de emmer! Het was bij mij in de tuin ook wel erg nat geworden…. en dus erg plakkerig. Uiteindelijk schep ik het maar uit de emmer en klop het zo goed mogelijk aan op het bankje (bovenste puntje van de letter J van Job). Ik weet zoals gewoonlijk niet wat ik ga maken. Maar na twee minuten blijkt er een groepje van 4 jongeren te ontstaan die elkaar ondersteunen. Ik heb er wel een zwaar gevoel bij en verdrietig. Ik weet het precieze verhaal van Job niet, maar wel dat hij op jonge leeftijd op vakantie is omgekomen. Het gevoel dat ik heb is heel dubbel, de zon schijnt, er ontstaat iets moois onder mijn handen, maar ik voel ook deze jongeren samen, die elkaar hard nodig hebben. https://www.facebook.com/We-all-love-Job-223838917678554/
Als ik net klaar ben komt een mevrouw met een hondje kijken. Zij houdt dit plekje elke dag schoon en netjes want er blijft wel eens wat troep achter zoals wietzakjes en picknickspullen. Nu ligt er een champagnekurk, die neemt ze vanavond mee. Ze geniet zichtbaar van mijn beeld. Kinderen die bij een drone op het veld hebben gekeken komen nu ook en leggen automatisch hun hand op de hoofden van de jongeren….mooi. Ze willen het voelen. Of het beeld nog even blijft staan hangt af van die nieuwsgierige kinderhandjes denk ik. Misschien zie ik ze weer bij de geluksroute dan kunnen ze zelf een beeld van zand maken! http://geluksroute.nu/editie/hilversum/luckbringer/nicolette-swinkels-noppen/
