Vandaag ga ik voor de 3e keer op pad om te zoeken naar een geschikt plekje voor een kruipend baby’tje van klei. Drie maal is scheepsrecht toch? Nou zwerf ik wat af in de natuur de laatste tijd, maar ik vergeet dan helemaal dat ik op weg ben om een beeldje achter te laten. Er is zoveel leuks te zien! Eerlijk gezegd ben ik een nog ergere biologiefreak aan het worden. Met de Obsidentify app fotografeer ik alle bijzondere beestjes, plantjes en paddenstoelen onderweg, en dat zijn er veel, dus ik schiet niet erg op met mijn wandelingen. Die app toont me dan meteen de naam en zeldzaamheid van mijn vondst en dat komt mijn lijst op waarneming.nl. Het is echt super verslavend om te kijken of het een zeldzame soort is. Dus ook vandaag speur ik in het rond, en ja hoor, meteen in het Corvers bos zie ik overal enorme wijngaardslakken tussen de brandnetels kruipen. Gekke oerbeesten. Het bos is vochtig en ruikt al een beetje naar herfst en mos. Boven ons hoor ik onbekende vogel schreeuwen. Het is warm en heerlijk windstil. Lekker zo’n nazomerdagje. Verderop merk ik trouwens ook waarom een doornappeltje zo heet als ik wat zaadjes mee wil nemen om ergens anders te planten. Wat zitten er weinig holletjes in bomen! Gewoon frustrerend. Eindelijk vind ik de oplossing in 3 in elkaar gegroeide beuken. Het holletje zit wel helemaal vol met pissebedden, een heerlijk krioelende massa. Wat zouden ze daar samen doen? Mijn baby kan er makkelijk bij. Dus ik vorm hem zodat het net lijkt alsof hij uit de holte kruipt. Gezellig voor hem bij die pissebedden, die zo trouwens zo heten vanwege hun heerlijke geur!
