Op zoek naar een plekje voor mijn nieuwe zwerfbeeldje van klei, starten mijn moeder en ik onze zwerftocht door het bos van de Lage Vuursche bij Boschoord. Ongelofelijk hoeveel meikevers er overal zitten en met een opvallend zoemend geluid, een beetje onhandig rondvliegen en dat terwijl het helemaal geen mei meer is. Ik zie ze nu echt overal zitten, nu ik erop let, vooral veel mannetjes met hun veervormige antennes waarmee ze vrouwelijke luchtjes kunnen spotten. Raar idee dat ze eerst 4 jaar onder de grond zitten voor ze zo gaan rondvliegen. Het ruikt nu trouwens nog steeds naar het begin van de lente in het bos, misschien dat er daarom zo kevers zijn. Uit een spechtenhol verderop komt een luid geschreeuw. Ik hoor jonge spechten tekeer gaan. Ook niet slim, zo lok je juist rovende eekhoorns lijkt me. Het leukste stuk van onze wandeling kronkelt rondom het jachttorentje dat verstopt zit tussen de bomen. Als je dat geheime torentje kunt vinden is het altijd weer een soort sprookje. Om het compleet te maken zie ik een reebok wegspringen. Hij verraad zichzelf doordat er takjes breken in zijn vlucht, anders had ik hem niet gezien. Mama is te laat als ik hem probeer aan te wijzen, hij is er al vandoor. Opeens zie ik daar het perfecte plekje. Op een splitsing van ons kronkelpad ga ik haar achter laten, mijn sprookjesprinses die uitkijkt naar haar prins, óf ze ziet jou als je toevallig langsloopt…
