Meteen na het ontbijt vertrek ik te voet richting Bussum. Ik heb niet echt een plan over hoe ik wil lopen. Het is nu al warm en volle zon, dus ik kies voor de route via het Corvers Bosch naar het Spanderswoud, via de villawijk. Kan ik lekker veel in de schaduw lopen.
Ik kom van alles tegen, eerst een mevrouw met een puppie. Zo lief, wil ik ook wel… Dan een meerkoeten echtpaar die twee kuikens voeden. De pulletjes hebben een leuk rood kuifje. Dan vind ik een uilenbal midden op het pad, maar die is nat als ik hem opraap, vast net uitgekotst, getver, weer teruggegooid.
In het Spanderswoud neem ik allemaal kleine paadjes en loop op mijn gevoel in de richting van Bussum. Ik oriënteer me op de geluiden van de weg in de verte. Het is zoveel leuker om die mini-kronkelpaadjes te lopen, sommige zijn wissels van herten. Boven me cirkelt steeds een buizerd. Op het moment dat ik onzeker ben over welke kant ik op moet, zie ik hem weer vliegen (of het zijn meerdere buizerds). Ik zie regelmatig een specht. Die kruipt gauw achter de boom als ik te dichtbij kom. Op een boom, zie ik een nachtvlinder die net een blaadje lijkt.
Ik merk dat ik inmiddels volkomen op mijn gemak in het bos rond loop, zonder route en zonder loopmaatje. Heerlijk vrij, voelt dat. aan het eind van het bos kom ik via een wissel bij een hek uit langs de Frans Kampweg, kleine domper. Ik kan er niet overheen zonder het stuk te maken, dus ik volg het hek tot er een doorsteek is..Maar ik ben wel trots dat ik de goede kant op ben gelopen. Meestal is mijn richtingsgevoel verkeerd.
Zo kom ik op het driehoekje hei naar Bussum-zuid toe. Daar zoek ik mijn plekje voor dit beeld. Ik weet al van tevoren dat het moeder en kind worden, gek want bij stenen beelden weet ik het nooit van tevoren. In de volle zon wil het zand eerst maar half uit de emmer, Poging twee lukt wel. De zon maakt dat het zand snel droogt en het wordt brokkeliger. Volgende keer een planten-spuitje meenemen! Ik offer mijn drinkwater op om het te bevochtigen.
Twee honden vinden dit project razend interessant, dus ik ben benieuwd of dit beeld even blijft staan want het is minder beschermd dan de vorige twee. De twee dames, die langs wandelen, zijn erg enthousiast en willen graag mijn visitekaartje. De ene mevrouw heeft mij gefotografeerd en ik hol daarna nog achter haar aan omdat ze haar autosleutel heeft laten liggen naast mijn beeld.Vervolgens belt mijn dochter me om te melden dat mijn eigen sleutel nog aan de buitenkant op de voordeur zit….Tja...
