Na een kort nachtje ga ik vroeg op pad. Vandaag loopt Johan weer met me mee op de zuider heide. De lucht is strak blauw. Ik loop lekker met mijn zware rugzak. Voelt alsof ik nooit anders doe en ik geniet meteen van de helder groene kleuren van gras, mos en varens. We volgen in stilte de rode paaltjes route richting Loosdrecht, afwisselend hei en bos over leuke kronkelpaadjes. We hebben allebei geen zin om te kletsen. Ik voel een zware bui rond Jo hangen, dus laat het mooi zo. Ik geniet nog na van alle leuke reacties die ik inmiddels op deze blog krijg.
In mijn hoofd heb ik een vreselijk stom liedje van Jan Smit. Nadat ik een merel ontzettend uitgebreid hoor zingen, zet ik blackbird in van de Beatles. Het ruikt naar bramen en dennennaalden. Op de stukken hei hoor ik het knetterend geplop van de zaadjes van de brem die wegschieten. Boven ons hoofd cirkelt een buizerd.en we zien 3 enorme mierenhopen, wat een gekrioel.
Vlak bij de Hoorneboeg vind ik aan de rand van een stukje hei een mooie sokkel., een afgezaagde boomstam op een voormalige mierenhoop, in het zonnetje. Ik ga aan de slag, het gaat veel beter nu ik het zand af en toe nat kan maken met een plantenspuit, daar klinkt het van in. Af en toe probeert een rode ier over mijn werk te lopen. Johan speelt voor fotograaf en zit opeens boven in een boom. Daarna voelen we ons allebei lichter, ik zonder rugzak en hij omdat zijn hoofd is opgeklaard door dat boom klimmen.
Ik geniet van het laten ontstaan van een vader met zoon. Deze manier van werken doet me denken aan korte poses schetsen bij modeltekenen, dan moet je ook snel handelen.. Dat doe ik hier ook. Zo totaal anders dan in steen houwen, dan heb ik alle tijd om steeds meer te perfectioneren. Ik moet mijn perfectionisme nu dus wel loslaten en dat voelt als vrijheid!
