Vandaag vertrek ik pas op het heetst van de dag. Geeft niks, ik heb een jurkje aan en genoeg water bij me. Bovendien is het in de Dolomieten soms ook heet ,denk ik. Vandaag loop ik op mijn nieuwe bergschoenen, die heerlijk zitten. Ik ga niet zo ver, want het lijkt me mooi om in de tuin van Gooilust een beeld te maken, ergens in de buurt van de rhododendronvallei.
Dit zand heeft al een flinke tocht gemaakt in de duinen van Bakkum, maar toen heb ik het weer mee naar huis gesjouwd (handig), omdat ik het storend vond om onze vrienden te laten wachten tot ik mijn beeld af had. Ik had trouwens ook geen behoefte aan zoveel pottenkijkers. Stom is dat, soms kan het me niks schelen en soms dus wel…
Ik loop door de oude haven en het is zo mooi en het ruikt naar springbalsemien en bramen. In het bos word ik meteen weer begroet door buizerds. Het lijkt wel of de jongen net hebben leren vliegen, want het zijn er 4 en er zijn er twee die raar krijsen. Onderweg vind ik de eerste frambozen, heerlijk zijn ze! Een specht vliegt vlak voor me uit en ik ben bij Gooilust op zoek naar de ijsvogeltjes die Johan laatst zag, maar ik zie alleen hun holletje in de wand. Ze zijn uit vissen, denk ik. Na tien minuten voor te hebben gespeurd ga ik verder.
Net achter de rhododendronvallei, zie ik een enorme beuk die om is gegaan, onbegrijpelijk dat hij maar zo’n beperkt wortelstelsel heeft. Die wortelkluit steekt omhoog en heeft een hol achtergelaten, dat perfect is! Hier ga ik haar neerleggen, want ik weet meteen hoe het beeld gaat worden: een relaxte dame. Ik zit op de grond in mijn cocon. De buizerds blijven vlakbij. Af en toe sist er iets. Ze valt lekker op door het contrast met het zwarte zand. Ik ook trouwens als ik probeer een selfie te maken...
Als ik voldaan verder loop, zie ik mijn eerdere beeldje in de holle boom, die is er nog! Een meneer met een hond komt even vragen waar ik naartoe ga met mijn rugzak. Hij gaat nu de relaxte dame zoeken, ik ben benieuwd...
