Na even een weekje af te zijn gehaakt, ben ik vandaag weer op pad gegaan. Ik loop meteen buiten Yvonne tegen het lijf, de vriendin van mijn moeder. Zij vraagt of ik op vakantie ga, haha, nee, ik daar oefen ik nog even voor. Ik loop naar de trein om naar Diemen te gaan. Daar start ik samen met mijn vriendin Liesbeth om een oude NS wandeling door het Diemerbos te lopen. We kletsen over leuke ideeën voor onze biologielessen.,
We lopen onder de rook van Amsterdam, maar de natuur trekt zich er niks van aan. Het is super mooi, we speuren naar bramen, zien vossenpoeppies en een dood kuikentje en lopen door diepe stinkende blubber, fijne bergschoenen heb ik, mijn voeten blijven droog! Overal bloemen en op de Europese berenklauw zitten allemaal oranje beestjes te paren, groeps-seks. Nu heb ik jeuk in mijn knieholte, toch niet zo’n goed idee die blote benen. Ik behandel mijn muggenbult met weegbree, werkt perfect! We picknicken in het gras langs het Amsterdam-Rijnkanaal en daar laat ik een mooie oranje-roze slak over mijn hand kruipen. Hij reageert op de wind met zijn voelsprieten.
We gaan op zoek naar een geschikt plekje voor mijn zandsculptuur, want we komen weer in de bewoonde wereld. Naast volkstuinencomplex Frankendael ziet Liesbeth een hele grote boomstam, super mooi met bloemetjes als achtergrond en paddenstoelen ervoor. Daar ga ik hem maken. Ik laat me inspireren door de romance van die oranje beestjes….wel iets beschaafder, twee zoenende mensen. Jammer dat Liesbeth bij onze foto in een hondendrol gaat staan. Dat past niet bij dit idyllische tafereel. Gelukkig is het geen geurfoto. Een mevrouw komt argwanend kijken wat ik aan het doen ben. Als ze mijn kunstwerkje ziet, begint ze te stralen en maakt voor zichzelf een foto.
