Ik heb er zin in vandaag. Ik voel me een ervaren wandelaar, want vorige solo-wandelingen gingen immer hartstikke goed. Meteen na het ontbijt ga ik op pad in de richting van de Lage Vuursche. Ik denk dan nog dat alles soepeltjes loopt vandaag…
Dus ik loop naar de zuiderheide, saai over de stoep, maar gelukkig kom ik een bekende tegen die net terugkomt van haar wandeling. Zij is meteen erg enthousiast over dit project en wil binnenkort een workshop beeldhouwen komen doen in mijn atelier, dus dat is een leuke start van mijn wandeling. Opgewekt loop ik via een omweg, over een klein bospaadje naar de hei en overleg even met een ander wandelaar hoe ik naar de Lage Vuursche moet lopen, want ik heb keuzestress door de vele paadjes en ik heb ook geen idee hoe ver het lopen is…
Wat is het mooi op de hei, overal kleine bloemetjes. Ik zie veel St. Jacobskruiskruid staan en en tot mijn vreugde zit die vol met de prachtige St.Jacobskruiskruid Rups, die net zo giftig is als de plant zelf. De rups is heel erg mooi zwart-geel gestreept. Je ziet ze bijna niet zo'n goede camouflage hebben ze. De koeien laten deze giftige plant staan en liggen lui te herkauwen, vlak langs mijn paadje. Vervolgens passeer ik een nieuwe natuurbrug en ga over de Utrechtse weg, het spoor en de snelweg heen. In dit bos is het heerlijk stil. Ik hoop dat ik de zwarte ree weer zie, die loopt hier ergens rond. Ik zie wel een specht achter een stam kruipen en een muisje dat wegvlucht als het me ziet. Dan besluit ik een voetpad te volgen, zodat ik van het fietspad af ben, dat loopt lekkerder.
Op dat moment beginnen mijn probleempjes van vandaag. Ik merk namelijk dat ik de weg kwijt ben, geen idee meer welke kant ik op moet. Ik heb zo van die verstrooide momentjes, maar positief bedenk ik dat ik er nu gelukkig alleen zelf last van heb! Deze wandeling begint toch wel op een avontuur lijken. Ik besluit rode pijlen te volgen, die ik na een tijdje zie, dan kom ik vast wel ergens uit. Geen mens te bekennen natuurlijk als ik die nodig heb… Mijn vriendin uit Noorwegen zegt altijd dat je hier niet écht kunt verdwalen, dus dat houd ik me maar voor en volg die stomme rode pijlen. Ik heb gelukkig lunch en drinken mee dus mij kan niks gebeuren…Dan herken ik gelukkig een open plek in het bos, met een grote kuil, en ik weet weer waar ik ben! Ik ben vlak bij Hollandse Rading. Die rode route heb ik ooit gelopen met mijn moeder. Toen vond ik die kuil ook al zo verrassend, daarom weet ik het nog. Dus alles komt weer goed voor vandaag, denk ik..
Ik zie meteen een prachtig plekje voor mijn beeld. Maar eerst even plassen in de bosjes,. Tip: als je een broek met een laag kruis aan hebt (harembroek), pas dan op met wildplassen! Opgelucht wil ik mijn broek omhoog hijsen, maar die is nat, verkeerd gemikt, getver! Wat nu? Ik wil zo met de trein terug, maar dat ga ik echt niet doen met die natte broek! Er is toch niemand, dus ik trek hem uit, was hem met water en hang hem in de zon, ziezo!
Oké dat probleempje is ook opgelost, gelukkig heb ik een degelijke boxershort aan, voor als er passanten zijn. Aan de slag, maar het zand wil niet uit de emmer! Na veel gejutter en geschud komt de helft er uit. De rest wil echt niet. Dus de rest schep ik er maar uit en klop ik bovenop op de hoop zand die er al ligt om het stevig genoeg te krijgen. Dan zie ik rode vlekken in het zand, wat mijn bloed blijkt te zijn. Ik heb aan beide handen een flinke snee, waardoor weet ik niet. Er zit lekker veel zand in de wonden en ik heb geen pleisters mee…
