Hoe vaak heb ik “werken aan dit beeld” al niet op mijn to do list getekend? Het begon vorig jaar met het idee van mijn vriendin, om het beeld van haar pas overleden vader door mij te laten afmaken. Hij was zelf aan het beeld begonnen. Maar het is nooit afgekomen. ik voelde me vereerd, maar ook in de war, want zijn beeldhouwstijl is zo anders dan die van mij! Het is een mooi stuk albast, een beetje roze gekleurd, en ik mag van haar helemaal mijn gang gaan. Ze vindt het mooi als er ook een stukje van mij in zit. Dat blijkt nu juist een uitdaging te zijn: het is echt zijn beeld. Terwijl ik met deze steen bezig ben kom ik allemaal gekke dingen tegen. Ten eerste heeft hij er een holte in gemaakt. Dus je kijkt er doorheen. Dat is kenmerkend voor meer beelden van zijn hand, dus dat vind ik nu heel mooi, terwijl ik dat nooit zou doen omdat ik het zonde van de steen vind. Ten tweede zat er enorm gat in de bodem, waarschijnlijk voor een pin van een sokkel, die ik niet heb. Vervolgens heeft er 3 gaatjes in geboord op 2 verschillende plaatsen in de holte. Ik heb geen idee wat hij daarmee van plan was. Misschien wilde hij aan 3 draadjes iets in het gat van de steen hangen? En tenslotte zat ik met het dilemma of ik de steen verder ging uitdiepen aan de buitenkant of dat ik het zo zou laten. Ik vond die kant van de steen niet mooi omdat er allerlei groeven in liepen die gevuld waren met kleiachtig materiaal, waardoor het leek alsof die gevuld was met stopverf. Dus wat heb ik me op de hals gehaald? Normaal gesproken komen uit stenen altijd menselijke figuren oppoppen als ik aan het beeldhouwen ben. Bij deze steen gebeurt dat echter niet. Het lijkt wel of de vader van mijn vriendin me ondertussen coacht door mij allerlei dingen te laten uitproberen die ik normaal gesproken niet zou doen. Het is een hele rare gewaarwording dat ik het idee heb een lijntje met hem te hebben. Nu ik die zijkant verder heb uitgegroefd, langs de aders die in de steen liepen, krijgt die kant een soort wolkig uiterlijk. Dat lijkt wel te passen bij het afscheid wat hij genomen heeft van het leven. Ik ben de steen nu aan het polijsten, maar zit nog steeds met die gaatjes in mijn maag. Er zijn al 100 ideeën door mijn hoofd gegaan, van gestileerde stenen erin hangen tot een mens figuur die door de opening naar buiten komt, maar dan is die holte misschien te vol. Ook dit nadenken over mijn werk is nieuw voor mij, want normaal gesproken kan ik totaal op mijn gevoel varen tijdens het beeldhouwen. Ik las nu maar een kleine pauze in en laat mijn vriendin meedenken over hoe nu verder te gaan. Het voelt wel echt als een cadeau dat ik dit voor haar mag doen. Zij vindt de steen nu al mooi, maar voor mij is het beeld nog niet af, het verschil tussen een bewerkte steen en kunst. Wat moet ik toch met die gaatjes? Ik ben benieuwd waar dit naartoe gaat!
Meedenken over hoe dit verder moet kan! Kijk naar deze slideshow van foto’s van het beeld zoals het nu is, wat nu?
